Storczyk nazywa się „dziką orchideą”, a jej młode korzenie wykorzystuje się w lecznictwie. Jest wykopywany, oczyszczany z ziemi, skór, przemywany bieżącą zimną wodą, zanurzany we wrzącej wodzie i suszony w stanie zawieszonym.
Podziemne kłącza (saleps) mają efekt otulający, co tłumaczy się obecnością śluzu. Dlatego z bulw sporządza się wywar do leczenia chorób zapalnych żołądka i jelit, stosuje się go także na kaszel, zapalenie gardła i jamy ustnej. Odwar stosuje się zewnętrznie na nowotwory i ropnie. Śluz rośliny znany jest ze swoich właściwości przeciwzapalnych, co umożliwia leczenie ostrych i przewlekłych chorób dróg oddechowych. Zawiera duży procent mannanu, substancji o właściwościach prebiotycznych. Pozytywnie wpływa na procesy metaboliczne w tkankach. Substancja ta zapobiega wchłanianiu szkodliwych produktów i trucizn z przewodu pokarmowego.
Z korzeni storczyk sporządza się lewatywy lecznicze i preparaty doustne. Napary wodne słyną ze swoich właściwości oczyszczających krew, wzmacniających, przeciwzapalnych i krwiotwórczych. Stosowanie korzenia rośliny pomaga chorym na gruźlicę, osobom, które przeszły ciężkie krwawienia i cierpią na katar jelitowy.
Właściwości antybakteryjne fitoncydów, które posiada storczyk, chronią przed zapaleniem prostaty i spowalniają proces starzenia się tkanek narządów płciowych. Tonizujący wpływ na całe męskie ciało daje siłę i pewność siebie. Podczas stosowania wywaru należy przestrzegać dawkowania, aby uniknąć nadmiernego podniecenia.
Roślina pomaga osobom starszym zachować siły. Leki z korzenia pomagają w zatruciach trucizną skorpionów, pszczół, węży, zatruciach – toksynami chemicznymi i bakteryjnymi.
